હવામહેલ

રોજ તૂટતા સપનાઓની કરચોને ક્યાં સાચવું ,

પહેલાથી જ  હૃદય મારું નકરું લોહી લુહાણ છે  

તોય આંખો નથી થાકતી નવા સપના સજાવતા,

જેમ રોજ ડૂબીને ઊગવું એ સુરજની પહેચાન છે

ભલે આંસુની ઝાલર બનાવી પલકોને શણગારવી પડે 

આમ પણ દર્દ એ પ્રેમનું માનીતું મહેમાન છે

રોગ લગાવ્યો જાણીને પછી ફરિયાદનું કારણ નથી 

હવામહેલના તુટવાથી મન નાહક તું પરેશાન છે   

માની લે જિંદગી તારી પણ એટલી આસાન નથી

એ કાંટાળી કેડીથી હવે તું રહ્યું ક્યાં અજાણ છે 

મોહ રાખી સપનાનો જિંદગી વધુ વિકટ ના બનાવ તું 

આખરે આ શરીરનું અંતિમ સરનામું સ્મશાન છે  

 

BY Deepa Sevak