વિશ્વાસના વન..જયારે..
વહેમના રણ બને..ત્યારે ..
મૌનની આંખમાં અહેસાસ રડે..
સંવેદનાની તરસને જવાની ચડે...
જીવ ઝંખે લાગણીના વીરડા..
પણ..અહિતો પગલે પગલે..
ટોણાના બાવળ છળે..
ઉપેક્ષાના કાંટા કળે..
ઝંખનાના ઝાંખરા નડે..
પછી તો..
આત્મવિશ્વાસનેય હાંફ ચડે..
તોય મનમૃગ થાક્યા વગર..
સતત દોડ્યા કરે..
કે ક્યાંક સ્હેજ છાંયો મળે..
જ્યાં આશાનો આસવ વેચાતો મળે..
ત્યાં થોડો સ્વમાનનો નશો ચડે
તો કદાચ થોડું ચૈન મળે..
ને ઝાંખી પડેલી આત્માની આરસીમાં..
પડછાયો પોતીકો જડે ..
ને સફરને સુખદ અંત મળે..
કાશ!!!! વહેમ પર વિશ્વાસ ભારી પડે..
..દીપા સેવક.
