એકતરફી ચાહતને કોઈ ક્યાં સુધી
ઢસડયા કરે?
તરસના દેશે જન્મીને કોઈ ક્યાં સુધી વરસ્યા કરે?
રણમાં રહી લોકમાં લીલુછમ
દેખાવુ સહેલુ નથી
ઝાંઝવાના વરસાદમાં કોઈ ક્યાં સુધી પલળ્યા કરે?
એની એક અવગણનાથી પડે સો ઉઝરડા અંતરે
મોઢું ફેરવી હકીકતથી કોઈ ક્યાં સુધી તડપ્યા કરે?
વેદના છુપાવી ભીતરે, હાસ્યને સજાવી હોઠ પર
આંખથી અભિનય કરી, કોઈ
ક્યાં સુધી મલક્યા કરે?
રોગ જે લાગ્યો છે હૃદયને, શું
ઈલાજ એનો નથી?
આ દર્દના દાવાનળમાં કોઈ
ક્યાં સુધી સળગ્યા કરે?
અંતરનો ઓરડો આશથી કોઈ ક્યાં સુધી રોશન રાખે
ભલા કોઈની રાહે બેસીને કોઈ ક્યાં સુધી
તપસ્યા કરે?
એહેસાસ પ્રેમનો દોડે
રગોમાં બનીને તાર વીજળીનો
વીજળી વગરનો બલ્બ બની કોઈ ક્યાં સુધી ઝબક્યા કરે?
પણ તારામાં ભરાયેલો જીવ મારું
માનવાની મના કરે
તો વંઠેલા અંતરને લગામ કોઈ ક્યાં સુધી લગાવ્યા કરે?
એવો સમાયો તું મારામાં
છલોછલ, છેક ભીતર સુધી કે
જેટલો ઉલેચુ ઉપરથી, ભીતર તું
બમણો થઇ છલક્યા કરે..
.....દીપા સેવક.
