યાદનો ઉજાશ....

બારીમાંથી મારી આંખમાં
ઉતરી આવેલા સાંજના સુના આકાશને
તારા સ્વપ્નના રંગથી ભરવાની
હજુ કોશિશ કરું ત્યાં તો...
આંધીના એંધાણ વર્તાયા 
અચાનક એકલતાના પવન ફૂંકાયા ...
ખાલીપાના વર્તુળ રચાયા ..
અંતર..આંખો ..ને દિમાગના ત્રિભેટે
અટવાયેલા અહેસાસ મૂંઝાયા   
વેદનાના વાદળ ઘેરાયા..
પછી તો ..
અંધારાનો અવાજ ..
ખાલીપાનો ખખડાટ
ગમની ગાજવીજ ..
ધોધમાર વરસાદ...
સંયમ સાથેના સગપણ તૂટી ગયા 
પાંપણે બાંધેલા બંધ તૂટી ગયા
બધું જળબંબાકાર..
મનનો ડુમો બહાર..
ત્યાં દુર તારી યાદનો દીવો ટમટમ્યો
ને ..પછી જોયુ તો ..
હલકુ હૃદય ..
ખુલ્લુ આકાશ ..
આહા...બધે ઉજાશ જ ઉજાશ 

....દીપા સેવક 

દ્વિધાના અંગાર ....

એને ભણક પણ નથી કે સફરમાં

ડૂબ્યા છે શબ્દો સૌ મૌનના ભવરમાં

સુનાપણાના શહેરમાં જશ નથી
જાણે છતાં શબ્દ ભટકે ડગરમાં

એના વગર સાંજ સુની તો છે પણ
લાગે છે વધુ સુનુ રાતની સફરમાં

ભીતરની કશ્મકશ નયનથી નીતરે
ભૂલા પડ્યા ભાવ ભીના નગરમાં

ખુલ્લી આ આંખોના સપના સેંકડો
તરડાઇ તુટ્યા છે ખાલી નજરમાં

ખાલી છે ડેલી ને ખાલી આંગણું
અરમાન અટવાઈ ઉભા ઉંબરમાં

અટવાય ઉમરે કે લપસે લાગણી
આ દ્વિધાના અંગાર ઠરશે કબરમાં
(ગાગાલગા ગાલગાગા ગાલગા)

...દીપા સેવક.

મનમાં જો અજવાળુ થયું...

એમ ના પૂછ કે શું થયું?
કે નથી હજુ મોડું થયું..

હાથ સાંજે છોડ્યા પછી
છોને એકાંત ઘાટું થયું..

બોજ લાગે અંધારપટ
એવું ક્યાં અંધારુ થયું?

ચાંદ વાદળમાં છે તો શું? 
મન નથી હજુ આળુ થયું.. 

ઊંઘને થોડા સપના છે બસ 
બીજુ બધુ તો નાનુ થયું..

છે વિચારમાં વિવેક હજુ
એટલું મારે ઘણું થયું..  

એક જ મુઠ્ઠી આશથી
મારુ ભીતર ઉજળુ થયું..

થોડું તોયે ઘણુ ઘણું થયુ
મનમાં જો અજવાળુ થયું.
(ગાલગાગા ગાગાલગા)

....દીપા સેવક.

સરળતાની આડઅસર ....

ખારાશ જો આંખોના ભેજમાં વધી છે
લાગે છે અંતરમાં સુકાતી નદી છે

આદત એ એની તો હતી,વ્હેવું ખળખળ 
બંધનમાં બંધાઈને નદી રણ બની છે

અંતરના ઉનાળે તપ્યો ઊર્મિસાગર
તો તડપની આંખોમાં હેલી ચઢી છે

વાદળ ભરી ઝાકળ જે આંખેથી વરસ્યુ  
જેને તરસ મારી આ બમણી કરી છે  

છે રાતના પાલવ ઉપર છાંટ રાતી
આંખોમાં એની સાંજ અટકી હજી છે

એકાંતના દરિયે ઉઠ્યા ચક્રવાતો 
પણ તોય ખાલીપાની હોડી બચી છે 

છે આડઅસરો આ સરળતાની શાયદ
કે આંખથી ઝાકળની ઝમઝમ વહી છે
(ગાગાલગા ગાગાલગા ગાલગાગા)

....દીપા સેવક

છલકે છે ટેરવા....

સાવ કોરી છે આંખને, ભીના છે સપના
છે હથેળી ખાલીખમને છલકે છે ટેરવા

આંખોના ઓરડે ઉભરાયા જો ઝાંઝવા
તો કોરા કાગળે શબ્દો માંડ્યા સરકવા

સંવેદનાના સોળ ઉઠ્યા સુની આંખમાં
એથી રાતી ઝાયથી ખરડાયા પોપચા

આંસુના અજવાળા પાથરીને આંખથી
અંતરના અંધારાને રાખ્યા છે પાધરા

ચસોચસ બંધ કીધા લાગણીના કાનને
જો ભીતરમાં લાગ્યુ તારાપણુ ગુંજવા

લાગણી પર તો લગામ લાગતી નથી
પણ,અભિનય અમે માંડયો છે શીખવા  

ચડાવી શકાતુ નથી કો' પડ ભીતર તો
બહારથી બારણા એથી લાગ્યા ભીડવા

મારુ મારામાં હોવાનો ઉઠ્યો સવાલ તો
તારા વગર 'હું'નો લાગ્યો શ્વાસ હાંફવા

.....દીપા  સેવક.

સદીઓની તરસ...

છે તરસ સદીઓની,એક જામથી બુઝશે નહિ  
હોઠ છે તરડાયેલા પણ,ચૂમી જો ચુભશે નહિ

છે સનમની આંખમાં ઝાંઝવાના પાતાળ કુવા 
પીધા જ કર તું મનમૂકીને,એ કદી ખુટશે નહિ

એક રેતીની નદીના ભીના કિનારા આપણે 
કાચના વહાણ અહી તરશે, કદી ડુબશે નહિ 

મહેલ સમજીને જ્યાં મુક્યા'તા થોડા ટહુકા મેં
એ નીકળ્યું ખંડેર ખબર છે પડઘા સુણશે નહિ 

માન્યું ચાર દિવસ ચાંદની,પછી અંધારી રાત  
હકીકત આંજીશ આંખમાં તો સપનું ફુટશે નહિ   

રાતની સાથે આજ અંધાર પણ અપનાવી જો 
અંજાઈ ગયેલી આંખ જેમ એ કદી ખૂંચશે નહિ 

....દીપા સેવક  

यादो से धुले कुछ ख्वाब....

तेरी यादो से धुले कुछ ख्वाब जो आंखोमे घुलते रहे 
तो कुछ आहे, कुछ अश्क, रातभर मेरे गले मिलते रहे

एक और गहेरा होता गया अँधेरा मुझे सुलाने को   
दूजी और टूटे हुए वो ख्वाब मेरी आंखोमे चुभते रहे

सीनेमें शोर मचाती रही खामोशिया तेरे ख़यालो की 
जिनकी आहोसे सदीओसे जमे जजबात पिघलते रहे

देखते ही देखते कितने मौसम बदलते गये ज़मानेमें 
और हम है के हर मौसममें पतजड़ की तरह जड़ते रहे

मानते तो नहीं है तुम्हे अपनी तन्हाई का सबब, पर  
तू हासिल न हुआ तो हम इस तनहाई पर मरते रहे 

उमरभर दिल को जलाया फिरभी उजाला न हुआ 
तो अश्को के उजालो से ही रोशन राहो को करते रहे

.... दीपा सेवक  

કોઈ ક્યાં સુધી....

એકતરફી ચાહતને કોઈ ક્યાં સુધી ઢસડયા કરે?

તરસના દેશે જન્મીને કોઈ ક્યાં સુધી વરસ્યા કરે?

રણમાં રહી લોકમાં લીલુછમ દેખાવુ સહેલુ નથી

ઝાંઝવાના વરસાદમાં કોઈ ક્યાં સુધી પલળ્યા કરે?

એની એક અવગણનાથી પડે સો ઉઝરડા અંતરે

મોઢું ફેરવી હકીકતથી કોઈ ક્યાં સુધી તડપ્યા કરે?

વેદના છુપાવી ભીતરે, હાસ્યને સજાવી હોઠ પર

આંખથી અભિનય કરી, કોઈ ક્યાં સુધી મલક્યા કરે?

રોગ જે લાગ્યો છે હૃદયને, શું ઈલાજ એનો નથી?

આ દર્દના દાવાનળમાં કોઈ ક્યાં સુધી સળગ્યા કરે?

અંતરનો ઓરડો  આશથી કોઈ ક્યાં સુધી રોશન રાખે

ભલા કોઈની રાહે બેસીને કોઈ ક્યાં સુધી તપસ્યા કરે?

એહેસાસ પ્રેમનો દોડે રગોમાં બનીને તાર વીજળીનો

વીજળી વગરનો બલ્બ બની કોઈ ક્યાં સુધી ઝબક્યા કરે?

પણ તારામાં ભરાયેલો જીવ મારું માનવાની મના કરે 

તો વંઠેલા અંતરને લગામ કોઈ ક્યાં સુધી લગાવ્યા કરે?

એવો સમાયો તું મારામાં છલોછલ, છેક ભીતર સુધી કે 

જેટલો ઉલેચુ ઉપરથી, ભીતર તું બમણો થઇ છલક્યા કરે..   

.....દીપા સેવક.

તને અડુ એહસાસી આભમાં...

છે અમાસી રાત પણ ખીલી છે પુનમ આંખમાં
ક્યાંથી અંધારુ નડે જો હોય સપના સાથમાં

ચાંદનીને છે ગ્રહણને ઉપરથી વાદળ ગહન 
તોય જુગનુ જેમ ચમકે છે તું મનમ્હેલાતમાં

એક કિરણ તુજ  મિલનનું જો પડ્યું આ આંખમાં    
ત્યાં, રચાઈ ગ્યા ઇન્દ્રધનું મુજ દિલે-ખાસમાં 

જિંદગી થાશે વધુ રંગીન.. જો તું ત્યાં સજે  
સાત રંગના છે સપન જ્યાં આંખના આકાશમાં

શી ખબર ભર્યું જોમ કોણે આજ જજબાતમાં  
આખુયે આકાશ લઈને ઉડ્યું પંખી પાંખમાં

વિસરી ગ્યુ પીડ સઘળી કણસતા અરમાનની
લાલસા મરહમ બની આ ઝંખનાના ગામમાં    

તું મળે કે ના મળે હું તો સતત ઉડતી રહું
હાથ લંબાવી તને અડુ એહસાસી આભમાં
(ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગા )

...દીપા સેવક.

શું કરું?

એક પળ પકડી રાખીને શું કરું?
ખુદને ભ્રમમાં રાખીને શું કરું?

એક તો કાળી અંધારી રાતને 
ઉપરથી પરદો રાખીને શું કરું?

ફુલ ફરતું જોયું સુગંધની શોધમાં
બાગ પર પ્હેરો રાખીને શું કરું?

જે વખત વેરી થઇને ડંખે મને
એ વખત જકડી રાખીને શું કરું?

રેતના દરિયે મોતી ક્યાથી મળે?
ખોબલે છીપને રાખીને શું કરું?

આવડી ગ્યું છે રણમાં રે'તા મને 
મૃગજળ સંઘરી રાખીને શું કરુ?

હું મને જ હજુ જ્યાં ઓળખતી નથી
ત્યાં તક્તી નામની રાખીને શું કરું?
(ગાલગાગા ગાગાગાગા ગાલગા)
....દીપા સેવક.

યાદનું સગપણ...

ભરોસો તારો ચાંદનીની  છે ચમક સાજન
ને પ્રીત મારી ચક્રવૃદ્ધિ વ્યાજની થાપણ

ધીરજ મારી ઝળહળતો છે સુરજ સાજન
ને સાથ તારો છે સંધ્યાના પ્રકાશનું દર્પણ

મન પર સુની સાંજનું છે જે વજન સાજન  
એથી હલકુ છે યાદના ઉજાગરાનું ભારણ   

વિરહ તારો ઉદાસીનું છે પનઘટ સાજન
ને સ્મરણ તારું અજવાળી રાતનું આંજણ

તું છોડીને જાય,એ નિભાવે છે સાથ સાજન
તારાથી તો સારુ છે તારી યાદનું સગપણ

....દીપા સેવક.

અંધારુ..

અંધારુ..હા.. છવાયુ છે આસપાસ અઠંગ અંધારુ
જાણે પૂનમની ચાંદનીને ઘેરા વાદળ બનીને વળગ્યું અંધારુ
હા.. રાતરાણીને વળગતા સાપની જેમ.. મને વળગ્યુ અંધારુ
એકલતાના અડાબીડ જંગલમાં ઉગ્યુંને ઊછર્યું અંધારુ
જ્યાં ઉદાસી પર જોબન ચડ્યુ ત્યાં મચલ્યું અંધારુ 
આંખોમાં એક સપનુ ઓલવાયુ ને સળગ્યુ અંધારુ  
બે હાથના છુટા પડતાની સાથે જ ભીતર ભડક્યુ અંધારુ
પાંપણોથી ટપકતા ઝાકળમાં ભળીને ટપક્યું અંધારુ
આંખની આસપાસ ફેલાયેલા કાજળમાં વરસ્યુ અંધારુ   
બે હોઠ વચ્ચે ભીડાયેલી ચીસમાં છલકયું અંધારુ
હા સંબંધોમાં પડેલા સળની સલવટોએ જ સર્જ્યું અંધારુ
પણ સાચું કહું તો ..હવે લાગે છે ... 
ભરમની ઝળહળ કરતા તો ઉજળું છે આ અંધારુ  

...દીપા સેવક. 


 

લાગતા અંગત

લાગતા અંગત બધા, પણ પોતાના હોતા નથી
પીળા આભુષણ બધા કઈ સોનાના હોતા નથી

કાગળના ફૂલ તુલના શું કરે બાગના ફૂલની ?
છે એ ઓછા સુંદર,પણ ખુશ્બુ વિનાના હોતા નથી

જૂઠ મોઈને સંઘરશે તોય જીવડા જરૂર પડશે,પણ    
સચવાશે વરસો સત્યના ધાન, મોવાના હોતા નથી  

સંબંધો સૌને ફળે એવું સદા નથી હોતું.. પણ એથી  
વિશ્વાસના વારિને વહેમથી ધોવાના હોતા નથી 

હોય જો સાચા સંબંધ તો સાચવવા પડતા નથી 
ને જે સાચવવા પડે એ ખોઈને રોવાના હોતા નથી

...દીપા સેવક.

દર્દનો ઉત્સવ...

કોણે કહ્યું કે અહી અંતરનો અવાજ પડઘાતો નથી

પણ દિમાગી શોરમાં દિલનો સાદ સંભળાતો નથી

પથ્થરમાંથી પાણી કાઢવાની લાખ કરો કોશિશ

પણ ભીતર ઝરણ ના હોય તો પથ્થર તરડાતો નથી

એક ચહેરો આંખમાં ઉતરી ઘર કરી ગયો પછી

પડછાયો બીજો કોઈ મારી આસપાસ પડછાતો નથી

મને ખુલ્લી આંખે સપના ભેગા કરવાની આદત

અને તારાથી બંધ આંખેય તારો ભાગ ભજવાતો નથી

હકીકતના કેનવાસે સપના દોરવાની થઇ ખતા

એ ગુનાની સજા ભોગવી મારો માંહ્યલો શરમાતો નથી 

એના વિના આંખથી જો ખાલીપો ખળખળ વહે

અમસ્તો આ સાંજમાં સુનકારી આસવ છલકાતો નથી

છે વિરહ તો.. વેદનાના વાદળનેય વરસવા દો

વગર વરસાદે અંતરથી દર્દનો ઉત્સવ ઉજવાતો નથી

..દીપા સેવક

વાલમજી મારો ....

વાલમજી મારો છે સખી વ્હાલનો દરિયો
જેની આંખોમાં ઉતરી મહેરામણ ભૂલો પડ્યો

એ આવે ખયાલમાં તો મન મહેકી જાય
એ અડકે જો આંખથી તો ફૂલ ખીલી જાય
વાલમજી મારો છે સખી મીઠો સુગંધનો દરિયો  
મારી ધડકનના બાગે જેની પ્રીતનો મોગરો મહોર્યો

એની આંખોના દર્પણમાં રૂપાળી હું લાગુ
એના સ્પર્શની સુગંધથી સુંવાળી છે રાત્યુ
વાલમજી મારો છે સખી સરળતાનો દરિયો 
જેને પામ્યા પછી મને સરળ લાગે બધી મુશ્કેલીયો   

અંધારી રાત્યુમાં છે અજવાળું એનો સાથ 
ખુલ્લા પગે ચાલુ રણમાં એ પકડે જો હાથ 
વાલમજી મારો છે સખી રૂડો ઉજાશનો દરિયો 
જેની પ્રિત્યુના અજવાળે મારો ભવ ઝળહળીયો

જેની બાથમાં મળે દુનિયાભરનો આરામ 
જેના સથવારે સહેલો લાગે જીવનસંગ્રામ
વાલમજી મારો છે સખી હુંફાળી ઉષ્માનો દરિયો 
જેની હુંફથી ઉગે મનમાં આત્મવિશ્વાસની વેલીયો .. 

...દીપા સેવક.

તોયે ઘણું છે...

આંખ સામે છો ના રે, સપને તું રે તોયે ઘણું છે
રાતના રણમાં મને મૃગજળ મળે તોયે ઘણું છે

હાંફવાની આદત પડી, ઝાંઝવે પાળેલ હરણને  
જે હકીકત છે, એ હાથવગી રહે તોયે ઘણું છે  

છે સમય સામે પડ્યોને, સ્મરણના સસલાય ચંચળ
ના ભલે ચમકે સુરજ, ધુંમસ હટે તોયે ઘણું છે

છે સફરમાં શૂન્યતા પણ, સાથ હું ક્યાં હકથી માંગું? 
હાથ ના ઝાલે ભલે, ચીંધે રસ્તો તોયે ઘણું છે 

ના ભલે તું માન પોતાની મને, મંજુર છે એ 
બસ જો મનથી પારકી તું ના ગણે તોયે ઘણું છે

ચાંદની આકાશની બાહોમાં સજતી રે જ્યાં સુધી
ત્યાં સુધી તું મુજ હૃદય પર રાજ કર તોયે ઘણું છે    

પામવાની ખેવનાથી તો પ્રણય થાતો નથી.. પણ  
ના મળે માંગ્યું બધુ.. બસ તું મળે તોયે ઘણું છે
(ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગાગા ગાલગાગા)

...દીપા સેવક